رهروان زینبی

بی تو ، غمرنگ غروبی

سر دروازه ی آن شهر رسیدم

همه تن چشم شدم ، خیره به دنبال تو می گشتم و دیدم

شهر در جشن و سرور ، خلق با دیده ی کور

مغزها مست غرور ،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم .

بودم آن شیفته ی روی تو ، هر دم بشنودم

که همان کوفی بدکین و بدآیین ، سخنی زشت بگوید ،

اسرا خارجی اند !

خبر از ارزش اسلام ندارند !

در نهان خانه ی جانم گل یاد تو درخشید

و رویید در این قلب پر از سوز و گدازم گل امید

که شاید رخ نیکوت توان دید

اشک در چشم من و جمله یتیمان تو غلطید

آه از حادثه ها ، یاد از خاطره ها

…

محمد دشتی